Geluk volgens Tony

Net terug van deel twee van de training ‘gevorderde-talentbegeleider’ bij Novilo zit ik vol met nieuwe inzichten en ideeën. Wandelen helpt mij om dingen te verwerken, en zo komt het dat ik op vrijdagavond in het donker door de polder loop terwijl Rob en Bram naar de bioscoop zijn.Al lopend overdenk ik wat ik de afgelopen twee dagen aangeboden heb gekregen. Min of meer bekende theorie is gecombineerd met nieuwe inzichten. Alles gericht op verbinding leggen met anderen en begrijpen wat hen, maar ook mijzelf, beweegt.

Één model springt er in mijn overpeinzingen uit, de ‘six human needs’ van Tony Robbins. Ik vind het zo leuk dat ik het hieronder graag probeer toe te lichten (kan ik meteen checken of ik het begrepen heb).

In dit model worden zes behoeftes gedefinieerd die als volgt weergegeven kunnen worden:

De behoeftes in elke regel staan tegenover elkaar. Hoe meer zekerheid je wilt hebben, hoe minder ruimte er is voor variatie. Hoe meer je op zoek bent naar erkenning, hoe minder ruimte er is voor het zorgen voor liefde en verbinding. Als je aan je persoonlijke groei werkt gaat dit vaak ten koste van je aandacht voor wat anderen nodig hebben.

Het leuke van dit model is dat Robbins er geen of-of van maakt. Hij claimt dat voor iedereen geldt dat al deze behoeftes vervuld moeten worden. Per persoon verschilt wel per regel wat zwaarder telt en wanneer iemand zich ‘voldaan’ voelt. Als een behoefte niet voldaan wordt kun je gedrag ontwikkelen om deze behoefte toch vervuld te krijgen. Dit is niet altijd positief gedrag. Denk aan een kind dat gezien wil worden maar dat bereikt door ongewenst gedrag. Alléén straffen zal dan niet zorgen voor meer balans. Beter is het te zoeken naar positieve manieren om gezien te kunnen worden.

Met behulp hiervan kun je in kaart te brengen of ergens een overschot of een tekort aanwezig is. Je bevindingen kunnen helpen bij het maken van keuzes. Draagt je keuze/beslissing bij aan het ervaren van zekerheid? Of zorgt het juist voor meer variatie? Waar had je behoefte aan? Mijn uiteindelijke bedoeling is dat ik kinderen die vastlopen onder andere met deze theorie kan helpen ontdekken waar ze aan kunnen werken, maar ik denk dat ik hem ook prima op mijzelf kan toepassen.

In mijn enthousiasme denk ik nu aan zes potjes waar ik briefjes in doe. Op de briefjes beschrijf ik wat de betreffende behoefte gevoed heeft. Zo kan ik vanzelf zien welke potjes groeien. Of ik in de praktijk tijd neem voor het schrijven van briefjes is meteen een leuke test. Draagt het vrijmaken van die tijd bij aan een van bovenstaande behoeftes? Of is er over nadenken voldoende? En waar past het schrijven van dit stukje eigenlijk? Ben je na dit stukje ook nieuwsgierig en vind je het leuk om eens te sparren over dit model? Je bent van harte welkom! Nemen we er voor de zekerheid een stukje van die andere Tony bij 😉

About the author